मचाम्ह न्यामिसा
छथाय् छगू समुद्रया दुनेया तसकं बांलाःगु दरवारय् समुद्रया जुजु थः न्याम्ह म्ह्याय्पिंलिसे च्वनाच्वन । वया म्ह्याय्पिं न्याम्हं न्यामिसात खः, अथे धइगु जँ स्वयाः क्वय् न्याया न्हिपं थें जक दुपिं ।
इपिं मध्ये कान्छिम्हस्या नां सिरेनेटा खः । तःकेहें मध्ये व दकलय् बांलाः, अले म्ये हालीगु नं यइपुसेच्वं ।
वया दक्व ततापिं दच्छि दच्छि जक पाः । इमित भिंmन्यादँ दयेधुंकाः जक समुद्रया सतहलय् लालकायेगु अनुमति दइ । दक्वं थःथःगु झिंन्यादँया बुदिं सिधल कि समुद्र सतहलय् वनी, अले छेँय् थः केहेंपिन्त अन अय् दु थय् दु धकाः बाखं कनी । कान्छिम्हसित मचाबलय् वया ततापिन्सं समुद्र सतहया व मनूतय्गु बाखं कनीगु वया न्यनेयः ।
झिंन्यादँ दयेवं वया नं सतहलय् वनेगु पाः वल । तर वया बौंनं वयात स्यनाछ्वल, अन वइपिं मनूत स्वयाः तापाक्क च्वँ, छाय्धाःसा झीके आत्मा मदु, अले उमिसं झीत मभिंके यः धकाः । व सतहलय् वंबलय् अन वं छगः जहाजय् छम्ह हिसि दुम्ह राजकुमार खन । अले खनेवं हे वया व राजकुमारलिसे मतिना जुल । अनथाय्लाक्क हे तसकं वाफय् वल, अले जहाज डुबेजुल । अले सिरेनेटां व मनूयात बचेयानाः किनारय् च्वंगु देगलय् तयेयंकल । अन मेम्ह मिसा छम्ह वयेवं व लिहां वल ।
थःगु समुद्र दुनेच्वंगु दरवारय् लिहां वयाः वं थः अजियाके न्यन “मनूत यदि लखय् डुबेमजुल धाःसा न्ह्याबलें म्वायेफइ ला कि फइमखु ?”
अजिं वयात कन, “मनूतय् न्यामनूतय्गु ३००दँया जीवन स्वयाः तसकं चिहाकःगु जीवन दइ । न्यामनूत सित धायेवं समुद्रया फिंज जुयावनी । तर मनूतय् गुबलें मफुइगु आत्मा दयाच्वनी, अले व स्वर्गय् वनी । ”
मचाम्ह न्यामिसां राजकुमारयात थः दय्केत व वयागुथेंज्याःगु गुबलें मफुइगु आत्मा कायेत समुद्रया जादुगरनी नापलात । वं धाल, “जितः नं मनूया थें सित कि आत्मा जुइगु शक्ति ब्यु । ”
वं मचाम्ह न्यामिसायात वासः बिल, अले धाल, “थ्व वासः त्वन कि छंगु तुति ला दइ, तर छं थःगु संसारयात मन्त्रमुग्ध याइगु सः दुगु मे ध्यनाः बीमाली । अले हानं छकः मनू जुइधुन कि व हानं समुद्रय् दुने लिहां वयेफइमखु । ”
व वासः त्वन कि वयागु न्यान्हिपनय् तुति दयावयेत म्हय् तलवारं क्यूथें पीडा जुइ, तर लन धायेवं वया निपु बाबांलाःगु तुति दयावइ । वं अले सुं मनुखं मयाःथें बांलाक प्याखं नं हुलेसइ । तर अथे यायेबलय् व च्वामुगु तरवारया द्यःने न्यासि वनाच्वनाथें थाकुइ, पीडा जुइ । अथे हे यदि व राजकुमारं वयात मतिना यात धाःसा व इहिपा यात धाःसा जक वया आत्मा वइ ।
जादुगरनीनं लुमंकाबिल, “अथे मजूसे व राजकुमारं मेम्ह मिसा ब्याहा यानावंसा मेगु सुथय् नुगः तज्यानाः छ सी, अले समुद्रया फिंजय् कुचाकुचा दलावनी । ”
सिरेनेटां धात्थें व वासः त्वन, अले राजकुमारयात नापलात । राजकुमारयात वं नवायेमफुसां वया सुन्दरता खनाः आकर्षण यात । वयात व न्यामिसा प्याखं ल्हूगु स्वये यः, उकिं वं थःत तसकं पीडा जूसां प्याखं हुल ।
दरवारय् जब राजकुमारया अबुं वयात थः जःलाखःला जुजुया म्ह्याय्लिसे इहिपा या धाल, वं न्यामिसायात थ्व खँ कन, “जिं अथे यायेमखु, छाय्धाःसा जिं व राजकुमारीलिसे मतिना मयाना ।” थ्व खँ न्यनाः न्यामिसां व राजकुमारं थःत मतिना याना धाइ धकाः च्वन, तर वं ला देगलय् च्वंम्ह मिसायात जक मतिना याना धाल । वं थःत व हे मिसां थःगु ज्यान बचेयाःगु धकाः च्वनाच्वंगु खनी । वं व हे मिसालिसे इहिपाया घोषणा याइ ।
राजकुमारया इहिपा जुल, उखे मचाम्ह न्यामिसाया नुगः तज्यात । वं राजकुमारया निंतिं न्यामिसाया जीवन त्वःतागु व थाकुक प्याखं हुलागु पीडा कयागु लुमंकल । व दुःखय् दुन, अले थःगु मृत्यु पियाच्वन ।
वया ततापिन्सं वयागु नुगःया घाः स्यू । उमिसं थःगु ताताःहाकःगु सँ बियाः समुद्री जादुगरनीयाके जादुइ चुपि कयाहल । उमिसं वयात धाल, “यदि छंं थ्व चुपिं राजकुमारयात सुयाः वयागु हिं थःगु तुति प्याकेखन धाःसा छ हानं न्यामिसा हे जुइ, छंगु दक्व दुःख फुइ, अले ल्यंदुगु जीवन लसतां जाइ । ”
सुथ जूबलय् मचाम्ह न्यामिसा राजकुमारयाथाय् वन । तर वं थःत न्हूम्ह कलाःलिसे द्यनाच्वंम्ह राजकुमारयात स्यायेत तयार यायेफइमखु, अले थःथःम्हं समुद्रय् क्वब्वांवन ।
सिरेनेटायागु शरीर फिंजय् तना ला वन, तर मदयाः धाःसा मवं, बरु वं सुद्र्यःया क्वाःजः काल, अले आत्मा जुल । व आः फय्या म्ह्याय् जुल । मेमेपिं फय्या म्ह्याय्पिन्सं धाल, “छ अथे जुयावल, छाय्धाःसा छं गुबलें मसीगु आत्मा जुइत फक्व मिहेनत याःगु खः। आः छं ३००दँ तक बाबांलाःगु ज्या यात धाःसा छं थःगु आत्मा कायेखनी । छं छम्ह भिंम्ह मचा लुइकल कि छं दच्छि म्हो जक प्यूसा गाइ । अले, यदि छ ख्वल धाःसा छंगु छफुति ख्वबिया हानं मेगु लच्छि अप्वः पी माली । ”
अले थुकथं व अन्तय् द्यःया राज्यय् थाहां वन ।
(जिगु सफू न्यामिसाया द्सय् पाखें ल्हययाकयागु ।)
किपा गुगलय् लुइकाकगु
Retelling of the story “Little Mermaid” by Hans Christian Andersen, as I included in my travelogue “Nyamisaya Desay”
